Trans mensen wachten 3 jaar op medische zorg. Zelfbeschikking is de oplossing.
Trans Zorg Nu! organiseert een protest op de Dam, Amsterdam, om de boodschap duidelijk te maken dat trans mensen de controle moeten krijgen over hun eigen lichamen. Dit zou de zorg voor iedereen verbeteren en de onacceptabele wachtlijsten oplossen.
De wachtlijsten van de genderteams bereikten deze maand recordlengtes. Patiënten die nu verwezen worden hebben te kampen met een wachttijd van 3 jaar bij het Radboud UMC en 2,5 jaar bij het Amsterdam UMC, met nog eens 6 maanden aan wachttijd tussen hun eerste en tweede afspraak.
De oorzaak ligt bij een systeem dat gestoeld is op het idee dat trans personen geen weloverwogen beslissingen kunnen nemen over hun eigen lichaam en moeten worden ontmoedigd in het zoeken van zorg. Het resultaat is dat trans mensen een straf van 3 jaar krijgen om te wachten op de transitiezorg die ze hard nodig hebben. Het leed dat dit veroorzaakt kan ernstige gevolgen hebben. Dit systeem en de gevolgen ervan zijn onmenselijk.
Hervorming of herverdeling van overheidsgelden om de wachttijden te verkorten gaat dit niet oplossen. De manier waarop trans mensen zorg krijgen moet structureel veranderen.
– Geen wachtlijsten
De wachtlijsten zijn een probleem dat de genderteams zelf hebben gecreëerd om hun betuttelende behandeling van trans mensen te rechtvaardigen, door een slepend en volkomen onnodig diagnostisch proces te eisen.
– Geen diagnose, volledige zelfbeschikking voor trans mensen
Trans personen kennen hun eigen lichaam en identiteit en zouden dit niet hoeven te rechtvaardigen tegenover een psychiater of zich hoeven te conformeren aan hun seksistische idee van hoe een man of vrouw eruit ziet, zich gedraagt en voelt.
– Decentraliseer transzorg, doorbreek het monopolie
Sta transpersonen toe om toegang te krijgen tot hormonen via hun huisarts, net als verwijzingen naar lokale logopedisten, dermatologen, psychologen etc., zonder een onzinnige diagnose van een genderteam.
– Transzorg door en voor trans mensen
Geef de prioriteit aan zorgverleners die zelf transgender zijn. Het huidige systeem sluit trans mensen uit van posities van verantwoordelijkheid betreffende medische transitie, wat regelrecht een beleid is van het plaatsen van de mening van cisgender mensen boven de ervaring van transgender mensen.
Op zondag 6 februari 2022 om 13:00 houdt Trans Zorg Nu! een protest op de Dam, Amsterdam, tegen de lange wachtlijsten en onrechtvaardigheden in de gezondheidszorg, en om betere zorg te eisen die uitgaat van zelfbeschikking. Meer informatie volgt.
Aanvullende toelichting: zelfbeschikking voor iedereen.
Wanneer we ‘Zelfbeschikking voor iedereen!’ zeggen zijn er altijd mensen die vragen wat we bedoelen met ‘iedereen’. Zodoende gaan we hier in op de meest gestelde vragen, zodat jullie weten waar we staan.
– Wat als mensen het niet zeker weten?
Zelfbeschikking is extra belangrijk voor mensen die nog bezig zijn zichzelf te ontdekken. Beslissingen uit hun handen nemen en in de handen van psychiaters plaatsen helpt niet. Wie behoefte heeft aan begeleiding moet dit kunnen krijgen. Dat kan steun zijn van een support groep, een mutual aid netwerk of van een psycholoog. Zolang de persoon de ondersteuning krijgt om een eigen beslissing te kunnen maken.
– Wat als iemand minderjarig is?
Zelfbeschikking is extra belangrijk voor minderjarigen. Een pubertijd doormaken die niet bij je past is een marteling en heeft onomkeerbare gevolgen. Niemand zou hiertoe gedwongen moeten worden.
Als transfoben hun zorgen over ‘de kinderen’ echt geloofden — dat jonge mensen geen beslissingen over hun eigen lichaam kunnen maken — zouden ze ALLE tieners hormoonblockers moeten geven totdat ze oud genoeg zijn om te weten dat ze ‘echt’ cisgender zijn. Maar dat willen ze niet: Alleen trans jongeren vinden ze onbetrouwbaar. Hun zorgen zijn dus onzin.
Als we geven om het welzijn van minderjarigen, moeten we hen laten kiezen voor hormoonblockers en/of HRT.
– Wat als iemand een psychiatrisch probleem heeft?
Zelfbeschikking is extra belangrijk voor mensen met een psychiatrisch label. Zij maken vaak al een hoop institutioneel geweld mee in naam van ‘bescherming’. Het ontzeggen van transitiezorg is daar onderdeel van. Het idee dat instituten mensen ‘tegen zichzelf moeten beschermen’ is veel gevaarlijker dan het hebben van de vrijheid om je eigen keuzes te maken, inclusief je eigen fouten. Wederom: begeleiding moet er zijn voor wie daar behoefte aan heeft.
– Wat als iemand chronisch ziek is en niet in transitie kan?
Zelfbeschikking is extra belangrijk voor chronisch zieke mensen. We kunnen niet voor anderen beslissen wat kwaliteit van leven is. Kiezen tussen je gezondheid en je transitie is hartverscheurend, maar het is uiteindelijk je eigen keuze.